190- Fahr-i âlem Efendimiz, son derece vefakâr idi. Ashabını, akra-basını, ehli beytine mensup
olanları unutmaz, daima kendilerini arar, sorar, iltifat ederdi. Bir defa Habeş hükümdarı Necaşi tarafından
huzuru saadetine elçiler gelmişti. Bunlara bizzat hizmet etmek lûtfunda bulundu. Ashab-ı Kiram’dan
bazıları: “Ya Resulâllah!. Biz hizmete yetişiriz” dedi-ler. Cevaben buyurdu ki: Bunlar Habeşistan’a hicret
etmiş olan Ashabı-ma yer göstermiş, ikram etmişlerdi, şimdi ben de bunlara bir karşılık ola-rak hizmet
etmek isterim.”3 Bazen hane-i saadetlerine hediyeler gelince: “bunu filân hatunun evine gönderiniz,
çünkü O, Hatice’nin dostu idi, Onu severdi”4 diye emreder, merhum hanımının hatırasına riayette
bulunurdu.
Bir defa hane-i saadetlerine gelen bir hatunun hatırını tam bir nezaket ile sormuş, sonra buyurmuştu
ki: “Bu hatun, Hatice zamanında evimize gelir giderdi, eski dostluklara riayet imandandır.”5
